نوع مقاله : پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری تخصصی، گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 استادیار گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی،تهران، ایران
3 استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
صنعت نساجی و پوشاک در ایران، سالیان اخیر به دلایل گوناگون دچار نوساناتی در وضع بازار و تولید شده است؛ بهگونهای که حتی برخی از شرکتهای بزرگ آن با رکود روبهرو و تا آستانۀ ورشکستگی پیش رفتهاند. بهرهگیری از ماشینآلات کهنه، کمبود نیروی انسانی متخصص، واردات بیرویه، کمبود نقدینگی و قاچاق کالا به همراه برخی از مشکلات مربوط به قوانین بیمه و مالیات، از عمده معضلاتی است که پیش روی صنعت نساجی ایران قرار دارد. با وجود مزیتهای فراوان این صنعت نظیر اشتغالزایی بالا، نیاز به سرمایهگذاری کم، ارزش افزوده بالا، ایجاد رضایت در جامعه و به تبع آن افزایش امنیت داخلی و سپس امنیت خارجی و همچنین فرصتهای بسیار این صنعت در ایران، مانند خیل افراد تحصیل کرده و آماده به کار، وجود منابع اولیه مثل پنبه و پتروشیمی، دسترسی به جمعیت زیاد منطقه جهت بازار خارجی محصولات و... در حال حاضر این صنعت از جایگاه والایی برخوردار نیست. این پژوهش به دنبال بررسی سیاستگذاریهای تولید و اشتغال در صنعت نساجی با تأکید بر امنیت داخلی جمهوری اسلامی ایران است. نتایج حاکی از آن است که در واقع اتخاذ نسخه تازهای از سیاستگذاری در صنعت نساجی میتواند تا حدود زیادی مشکلات تولید و اشتغال در جمهوری اسلامی ایران را مرتفع نماید.
کلیدواژهها
موضوعات