نوع مقاله : پژوهشی
نویسندگان
1 دانشیار گروه روابط بین الملل دانشگاه تهران، تهران، ایران
2 کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه تهران، تهران، ایران
3 کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده
جنگ ایران و عراق از مهمترین وقایع بینالمللی در اواخر نیمه دوم سده بیستم به شمار میرود. جنگ مذکور پس از پیروزی انقلاب اسلامی از سوی عراقی و متحدانش به ایران تحمیل گردید و طی آن عراق کوشید با استفاده از وضعیت نسبت بیثبات داخل ایران، انزوای بینالمللی این کشور پس از واقعه اشغال سفارت آمریکا، داشتن حمایتهای منطقهای و فرامنطقهای قابل توجه و نیز با اتکا به ارتش سازمانیافتهاش از یکسو بخشهایی از خاک ایران را جدا کرده و از سوی دیگر منجر به سقوط نظام جمهوری اسلامی ایران و در نتیجه رفع خطر سرایت ارزشهای انقلاب به جامعه عمدتاً شیعه خود شود. عراق در موازنه قوای منطقهای دارای وضعیت بهتری بود در نتیجه، ایران برای جبران فقدان متحدان منطقهای، به سمت مدیریت توازن قوا از طریق ایجاد اتحاد با گروههای غیردولتی و نهضتهای آزادیبخش از جمله کردهای عراقی حرکت کرد. مقاله پیشرو به دنبال بررسی عوامل مؤثر در همگرایی میان ایران و کردهای عراق در حین جنگ با عراق با استفاده از نظریه حامی ـ پیرو برآمده است.
کلیدواژهها